BEVALLINGSVERHAAL: “Het werd toch een jongen”
20 okt 2020 Dit veranderde mijn leven Mama 2

BEVALLINGSVERHAAL: “Het werd toch een jongen”

Regelmatig mag ik een verhaal delen van een lezer over wat haar leven ingrijpend heeft veranderd. Dit keer het verhaal van Merel, over haar zwangerschap, dat zij een meisje verwachtte en toch een jongen kreeg, en over haar bevalling.

Heb jij ook een verhaal dat je wil delen omtrent gezondheid, zwangerschap, bevalling, familie, gezin? Heel graag! Dit kan eventueel anoniem. Voor meer info mag je mij mailen op info@twinkelbella.nl

Dit artikel is eerder gepubliceerd op Twinkelbella.

Stoppen met de anticonceptie

Ik heb een prachtig gezin met een jongen van 6, een meisje van net 3 en de liefste man van de wereld. Toen mijn man en ik beiden tegen de 30 jaar liepen, was het tijd om na te denken over kinderen vonden wij. Abrupt stopte we met anticonceptie en het was meteen raak! De zwangerschap verliep normaal en wij konden ons geluk niet op, het werd een meisje volgens de gynaecoloog. We hebben een mooie meisjes kamer gecreëerd en we waren er klaar voor. Wij besloten nog een pret echo te doen en kregen met 32 weken de schrik! “! Als het maar gezond is riep de omgeving en zeker waar, maar ondanks dat besef moesten we toch erg wennen aan het idee.
Met 40 weken werd er zwangerschapvergifteging vast gesteld. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis. Vervolgens na meerdere pogingen met hormonen en ballonnen waren we 3 dagen verder en had ik 2 cm ontsluiting. Het was zondag avond en volgens het protocol van het ziekenhuis mocht ik niet aan de weeën opwekkers omdat daarvoor te weinig personeel werkte in de avond. De volgende ochtend zou ik ingeleid worden en ik kon lekker gaan slapen op een shotje Morfine. Wij hadden er vertrouwen in, en mijn man mocht naast me op een extra bed slapen.

Maar slapen werd het niet. Ik merkte op dat ik mijn hoofd niet meer recht kon houden, steeds meer spiertrekkingen waar ik zelf geen invloed op had. Ik maakte m’n man wakker die de verpleging geroepen heeft. De spasmen werden steeds erger en erger. De hele nacht door werden er onderzoeken gedaan en werd ik lek geprikt. Niemand wist dat ik bij bewustzijn was omdat ik niet kon reageren door de spasmen. Ik heb alles gevolgd… Tot in detail, de angst van m’n man, alle doktoren, de stress en bovenal alle pijn en angst. Om 5:00 in de ochtend was het ergste over maar ik had me nog nooit zo uitgeput gevoeld. M’n man nog bijkomend van wat er gebeurd was en ik werd een verloskamer in gereden om aan de weeën opwekkers te worden gelegd. Ik bleef aangeven dat het echt niet kon, ik had geen energie meer ik was kapot!

Niemand luisterde..

Een vrouw is sterker dan ze denkt kreeg ik als antwoord. Maar ik kon het echt niet! Waarom luisterde niemand! Opeens rende de verpleegster weg en kwam ze na nog geen 10 seconde terug met 2 andere verpleegsters! Ik werd de gang in gereden en vroeg nog: wat gebeurt er? Ik kreeg als antwoord: uw kind vindt het niet leuk meer in uw buik mevrouw, we gaan uw kind halen door middel van een sectio. Mijn man rende ontredderd mee, hij kreeg operatiekamer kleding aan, en bij mij werd snel een ruggenprik geplaatst. Ons zoontje werd geboren en meteen meegenomen, gelukkig mocht mijn man mee. Ik kreeg te horen dat hij ok was…

Ik werd op een kamer gelegd en kreeg hem even te zien, daarna meteen naar een andere afdeling in de couveuse. Opeens begonnen de spiertrekkingen weer! Oh nee hoe kan dat?! Niemand had de moeite genomen op te schrijven voor de andere afdeling dat ik niet tegen morfine kon dus ik kreeg een infuus met en soortgelijke pijnstiller! Meteen ontkoppeld maar het was al te laat.. ik heb spasmen gehad zonder pijnstillers voor de wond in mijn buik. Ik moest gaan herstellen op Paracetamol en Diclofenac. Ik was echt de weg kwijt, mezelf kwijt…
Dat kindje daar verderop, dat is mijn zoon… Ik wist het maar voelde het niet. Na veel onderzoeken werd het duidelijk dat ons zoontje waarschijnlijk ook niet goed tegen Morfine kon en daardoor een versnelde hartslag kreeg. Zijn voeding zakte niet goed en zijn slokdarm leek afgesloten. Gelukkig was dit niet het geval en na 5 dagen mocht hij mee naar huis. Die dagen in het ziekenhuis voelde vreemd, hoe moest ik mij eigenlijk voelen? Geen idee.

Thuis begeleiding en ondersteuning

Thuis gekomen bleef dit gevoel, m’n man heeft hulp ingeroepen en we hebben een half jaar eens per week thuis begeleiding en ondersteuning gehad met het oog op de binding. Daarna ging het alleen maar beter. Toen ik 3 jaar later moest bevallen van onze dochter (ook sectio door zwangerschapdiabetes) voelde dit zo anders! Schuldgevoel overmande mij door het besef dat ik onze zoon die eerste periode tekort gedaan heb. Nu na 6 jaar kregen we de uitslag van onderzoeken bij het GGZ voor ons zoontje. Hij leert moeilijk en is zeer angstig voor vreemde dingen. Naast genetische aanleg van vader zijn kant zou ons zoontje angstig geworden kunnen zijn door mijn overgevoeligheid voor zijn kwetsbaarheid. Ik zou compenseren vanuit het schuldgevoel wat ik had ontwikkeld en ons zoontje teveel uit de wind houden waardoor hij angstig geworden zou zijn. Ok misschien bescherm ik hem wel te veel maar hij is ook heel gevoelig! Ik ga mijn best doen en EMDR therapie volgen, ik weet niet of het verschil gaat maken voor hem maar zeker wel voor mij. Het kan er alleen maar beter van worden, dus ik ga ervoor.

Reacties

  • Elaine

    Jeetje wat een heftig en angstig verhaal!! Gelukkig heb ik dit niet meegemaakt maar ik herken wel veel van wat je vertelt over je zoontje. Ik had een PPD en beschermde mijn dochter ook zo. De EMDR die ik kreeg heeft ook zeker invloed op haar gehad omdat ik me anders ging voelen, wat zij weer oppikte. Ik hoop dat het jou ook gaat helpen.

  • Kristel

    Boven in de inleiding staat dat het gaat over een geslachts wisseling maar daar is in dit verhaal niks van te merken.. geloof dat de inleiding niet helemaal matcht met het verhaal

Plaats je reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.