Als ik je een tip zou mogen geven omtrent depressie zou ik het volgende adviseren. Hoe graag je ook zou willen om een persoon weer gelukkig te zien; verwacht niet dat na het advies eens iets te gaan doen de persoon in kwestie al jubelend op zijn fiets stapt om een ritje te maken.
Ik weet nog wel dat ik net ziek werd en iemand random zei dat het met een depressie beter is om te gaan werken. Ondanks het advies van meerdere artsen. Ik vond dit heel moeilijk, wat werd er nu bedoeld, dat ik mij aanstel?
Iets doen kan natuurlijk juist heel goed zijn. Alleen zijn er, net als de meeste ziektebeelden, verschillende gradaties in een depressie. Je hebt vast weleens gehoord van de welbekende dip. Dit wordt vaak geheel onterecht vergeleken met een depressie. Ik haal dit er even bij omdat met een dip het bekend is dat het goed is om afleiding te zoeken. Maar wat is het knelpunt nu; een dip is geen depressie. Persoonlijk vind ik het zelfs geen raakvlakken hebben en niet met elkaar te vergelijken. Een voorbeeld: bij een dip zal activatie leiden tot energie. Bij een depressie kost activatie alleen maar energie en vaak ook nog frustratie.
Even iets doen met een depressie is zo makkelijk nog niet, het kan ongelofelijk veel energie kosten. Onlangs las ik ergens op een forum het verhaal van een vrouw met een postnatale depressie. Ik schrok van de reacties die gegeven werden. Mensen die het verhaal alleen maar van het net kennen, en denken op de stoel van de arts te kunnen zitten en aangaven dat ze eigenlijk niet zo moeilijk moet doen en gewoon moet werken. Ik werd er een beetje misselijk van.
Iets doen met een (ernstige) depressie.. Het blijft een lastig punt. Hoe langer ik ziek ben hoe meer ik merk dat ik mijzelf ertoe “dwing” om te blijven ondernemen. Elke dag een rondje lopen, om de dag hardlopen, het kost veel moeite maar ik moet toch iets. En ja, ik vind het soms ontzettend zwaar en loop soms met de tranen over mijn wangen na een wandeling weer naar huis. Maar als ik dan op de bank zit met man en kindjes om mij heen, weet ik toch weer waar ik het voor doe.
Volg jij mij al via Facebook, Bloglovin , Instagram en/of twitter?
Sandra Reageren
Je laatste zin raakt mij. Wat ben je toch een sterke vrouw! Ik vind dat het bizar dat mensen (aka geen artsen) iemand met een depressie gaan adviseren om juist te gaan werken. Zoals je zelf als zegt zijn er verschillende gradaties en iedereen ervaart het ook anders. Ik snap dat je daar misselijk van wordt als je zoiets leest, vooral omdat jij zelf weet hoe het zit en weet hoe naar het is. Nogmaals, je bent echt sterk en ik vind het knap dat je elke keer jezelf er weer toe zet om dingen te gaan doen!
Simpel, met een snufje liefde Reageren
Goed geschreven en zo waar! Goed dat je jezelf elke dag een beetje uit dat dal trekt om toch even wat te gaan doen terwijl het zo veel energie kost.
Het enige dat klopt als mensen zeggen als je iets gaat doen is wanneer je al een beetje uit het dal bent. Als je dan inderdaad iets gaat doen wat je leuk vind krijg je een beetje energie, maar dan moet het niet verkeerd gaan want dan val je meteen weer terug. Tenminste zo heb ik het ervaren. En het klopt dat er verschillende gradaties zijn en ze zijn niet met elkaar te vergelijken, net zoals mensen niet met elkaar te vergelijken zijn. Wat voor de 1 werkt, werkt niet voor de ander. Ik wens je veel kracht toen en vind het knap dat je elke dag probeert. Ga zo door, je weet nog steeds wie het belangrijkst zijn. Je lieve gezinnetje!
Daniëlle Reageren
Het is helemaal waar wat je schrijft, en heel herkenbaar. Helaas. Ik vind het zo knap van je, hoe je alles doet. Iets ondernemen met een depressie kost inderdaad veel energie. Het is daarom zo fijn dat je die afleiding hebt van je man en kinderen. En al ga je maar even naar buiten, voor jou is dat dan al een overwinning. Niks van aantrekken wat anderen daarover zeggen, want zij KUNNEN dat niet begrijpen. Sterkte voor jou!!
Eva Reageren
Wat een eerlijk artikel weer en zo knap dat je erover schrijft! Ik kan mij je gevoel wat adviezen betreft helemaal voorstellen. Mensen weten vaak niet hoe het voelt en zeggen vaak maar wat. Zo van, hup schouders eronder en gaan. Maar ja zo werkt het helaas niet. Eenieder volgt zijn eigen pad daarin en laten we dat gewoon respecteren. Ik wens je veel sterkte! Elke stap is er weer een!! Liefs,
Eva
Manon Reageren
Het is verschrikkelijk hoe mensen soms reageren psychische problematieken. Niet alleen depressies stellen plots niks meer voor, ook oa burnouts, eetstoornissen en angstproblematieken worden slecht behandeld door deze maatschappij. Ik vind het zo frustrerend! (Niet voor niks dat ik er een blog voor heb aangemaakt ofcourse.) Het is gewoon zo erg dat mensen zo spreken over iets waar ze geen verstand van hebben. Ik wens jou echt alle sterkte toe! En echt, het komt goed! Vooral niet luisteren naar mensen die zo praten over jouw problemen.
jeapiebel Reageren
Het is herkenbaar wat je zegt. Het is zeker niet iets waar je zo maar even overheen stapt. Jezelf dwingen om iets te doen is moeilijk. Gelukkig je weet waarvoor je het doet.
Joycerdt Reageren
Wat een bijzondere post, heel eerlijk en mooi.
Het is heel naar hoe makkelijk sommige mensen op een depressie reageren, alsof ze er alles van weten (maar nooit zelf hebben meegemaakt).
Hele dikke knuffel voor jou, en je doet het hartstikke goed <3.
Lfs.x
Hanna @ eenbezigbijtje Reageren
Wat mooi geschreven Saskia. Vooral dat laatste stukje raakt me. Ik denk ook dat mensen uit onmacht hopen dat hun tip iemand met een depressie ‘beter maakt’, maar dat kan natuurlijk helemaal niet. En inderdaad, iemand die ‘even in een dipje zit’, wat ik zelf ook wel eens heb gehad, heeft vooral afleiding nodig. Rust, afleiding en zelf de touwtjes weer in handen nemen zorgde ervoor dat ik uit mijn dip kwam, alleen een dip is echt iets heel andere dan een depressie en mensen vergelijken het denk ik teveel.
Toch vind ik het ontzettend knap, je blogt zoveel, bent er zo open over, gaat uiteten, en ondanks dat het vast heel lastig en zwaar voor je moet zijn vind ik het zo ontzettend knap en sterk van je dat je dat allemaal doet, ondanks dat je dan af en toe met de tranen over je wangen naar huis loopt…
Ilse van Kreanimo Reageren
Wat een bijzondere tekst.
Ik denk dat mensen die geen depressie hebben meegemaakt het zich gewoon niet kunnen voorstellen. Ikzelf dus ook niet.
Maar het banaliseren en raad geven over iets waar je niets van kent…. dat zouden mensen toch eens moeten afleren.
Heel veel goede moed.
Yvonne Reageren
Wat kun jij het goed omschrijven. Het is heel naar dat je dit moet doormaken. gelukkig heb je een lieve man en kindjes die er zijn voor je zijn.
Nicole Reageren
De random opmerkingen over ‘gewoon je bed uit komen’ en ‘iets gaan ondernemen’ of ‘weer gaan werken’ ken ik maar al te goed.
Helaas blijven ze bij mij niet random en wordt dit vanuit het uwv van mij verwacht. Ik werd in mei uit de ziektewet gezet omdat zij vonden dat ik wel weer kon werken…. Uiteraard ben ik in bezwaar gegaan.
Nesrin Reageren
De laatste zin vind ik zó sterk en mooi. Ik snap goed waarom je een beetje misselijk werd van de reacties, ik snap ook niet dat mensen zich zo vrij voelen om hier een uitspraak over te doen als ze er geen ballen verstand van hebben.
lin Reageren
Mooi geschreven meis. Het lijkt me inderdaad moeilijk als mensen/ artsen zoiets zeggen. Knuffel voor jou!
Bianca Reageren
Heel mooi geschreven en heel open en persoonlijk. Van dichtbij heb ik meerdere depressies meegemaakt en het is moeilijk om mensen geen schop onder de kont te geven en te zeggen kop op. Dit werkt zo vaak averechts. Je kan niet in iemand kijken, je kan niet naar iemands gevoel raden, iedereen ervaart het anders. Ik probeer te steunen waar mogelijk, al doet dat soms heel zeer, want je krijgt (vaak ten onrechte) de schuld van alles wat misgaat of mis is.
Saskia Hardeman Reageren
Hoi Bianca, bedankt voor je bericht. Ik vind het fijn om iets van de “andere kant” te lezen. Ik kan mij goed voorstellen dat het heel frustrerend kan zijn om een ander te willen helpen maar hier niet doorheen te komen. Ook het de schuld krijgen lijkt mij heel pijnlijk, sterkte.
Iris Reageren
Pas als iemand precies weet hoe iemand, met welke ziekte dan ook, zich voelt, mogen ze er wat van zeggen. Aangezien dat niet kan, moet iedereen z’n ongevraagde advies bij zich houden.
Saskia Reageren
Ik vond het zo moeilijk om erop uit te gaan, helemaal in mijn eentje. Gelukkig heeft het wel geholpen. Maar het liefste zit ik gewoon thuis. Gelukkig mijn vriend ook.
IJlien Reageren
Phoe ik leer je pas net kennen en wist niet dat dit voor jou speelde! Heftig hoor.. Ik hoop dat er snel verbetering komt en vind het heel goed om te lezen dat je zoveel geluk uit je man en kindjes haalt <3
Galina Reageren
Ik heb nooit een depressie gehad, maar wel een paniekstoornis en niets doen was voor mij ook het advies. Wandelen was voor mij ook echt een dingetje, de ene keer voelde ik me beter erna en de keer daarop was ik weer een hoopje ellende. Weet dat er licht is aan het einde van de tunnel, je komt er wel! Heb je wel eens gehoord van HTP5? Het is een soort natuurlijk antidepressivum. In mijn nabije omgeving heb ik twee mensen gezien die er zichtbaar en snel een stuk van opknapten. Misschien eens vragen aan je huisarts.
Daenelia Reageren
Daarom denk ik ook dat het contraproductief is om op internet je klachten en kwalen uitgebreid uit te lichten. Want mensen houden hun mond niet en je krijgt dus advies van totaal onbevoegden. Ik ga er altijd vanuit dat als men iets op internet aankaart, dat ze daar dus advies over willen hebben, en als ik er een idee over heb, dan blaat ik dat ook uit.
Maar bij medische zaken (en in principe is depressie iets medisch, want je hoort er professionele hulp van een arts voor te zoeken) is toch het eerste advies dat je dat met een arts moet bespreken.
Natuurlijk is het wel fijn om dingen van je af te schrijven en mensen te vinden die in hetzelfde bootje zitten, zeg maar.
Maar internet is niet echt een fijne plaats, laat staan als je niet helemaal stabiel staat op dit moment. Helaas. Is het raar als ik aanraad om interactie op internet maar te mijden? Of voel je wel dat dit voor jou juist een soort van behapbare sociale contacten zijn? Want daar kan ik me dan ook wel weer iets bij voorstellen.
Saskia Hardeman Reageren
Hoi Daenelia, Dankjewel voor je reactie. Het is niet raar om aan te raden interactie op het net omtrent dit onderwerp te mijden. Toch sta ik er persoonlijk helemaal achter om het wel te doen. Mijn ziekte (prenatale depressie) is er een die niet veel voorkomt. Daarnaast rust er een behoorlijk taboe op. Ik wil hier zelf graag over vertellen om het taboe te doorbreken. Ik snap wel heel goed wat je bedoelt hoor, ik denk dat het voor een ieder weer anders is.
Normaal zou ik ook niet zijn van het hele hebben en houden op het net. Maar weet je, ik heb altijd zelf in de hand waar ik over vertel. Zo weten mijn lezers bijvoorbeeld dat ik nooit over mijn klachten inhoudelijk schrijf. Ook heb ik door juist over dit onderwerp te schrijven veel vrouwen kunnen bereiken die hetzelfde meemaken en daar doe ik het eigenlijk voor. Omdat ik zelf weet hoe moeilijk het is. Nogmaals dank voor je reactie, dat waardeer ik heel erg. Groetjes Saskia
Daenelia Reageren
Als je maar aan jezelf denkt 🙂 Kan me er ook wel weer in vinden dat het voor jou ook positief kan uitpakken als je weer dat jouw verhaal iemand anders kan helpen. Maar het gaat voornamelijk om jou, en je gezin.
Nicole Reageren
Wat een bijzondere blog. Ik heb er (gelukkig) zelf geen ervaring mee, maar wel als buitenstaander. Ook ik heb dat soort adviezen gegeven. Niet omdat ik vond dat iemand zich aanstelde, maar oprecht omdat ik dacht dat het zou helpen. Blijkbaar zat ik ernaast dus. Als je tips hebt, wat juist wel te zeggen, hoor ik die graag!