Gastblog: Leven met bekkenpijn

Lieve allemaal. Vandaag een gastblog voor jullie van Tineke. Tineke heeft mij benaderd met de vraag of zij eens iets voor mijn blog mocht schrijven. Net als ik is zij namelijk bekend met een ziekte waar nog weinig kennis over is en wat niet veel voorkomt. Ik deel daarom vandaag met alle liefde haar verhaal!

Vorige week heb ik voor het eerst in mijn eentje met mijn dochter boodschappen gedaan. Wat was dat ontzettend leuk zeg! Ik heb er intens van genoten en ben ontzettend trots dat dit mij eindelijk gelukt is.

In april 2014 raakte ik voor de eerste keer zwanger. Voordat ik het wist was ik enorm misselijk en vreselijk vermoeid. We waren net verhuisd en ik was in mijn vrije uurtjes druk bezig met het opknappen van ons huis. Ik baalde ervan dat ik dit opeens niet meer kon doen.

Maar ik hield mezelf voor dat de misselijkheid over zou gaan na de eerste weken en dat ik daarna weer verder kon gaan met klussen. En dan zou het genieten van de zwangerschap ook kunnen beginnen.

En dat was ook zo! Na 16 weken afzien (voor mijn gevoel)  klaarde het op en stond ik op de eettafel het plafond in onze keuken te sauzen. Ik was in mijn nopjes! Binnenkort zouden we ook aan de slag gaan met de babykamer en ik keek er naar uit om inkopen te doen voor de komst van ons allereerste kindje.

Maar helaas liep het anders. Toen we de 20-weken echo hadden had ik vreselijk veel pijn in mijn rug. Ik lag op de onderzoeksbank en kon me totaal niet concentreren op wat de verloskundige allemaal vertelde. Het enige wat ik wilde was zo snel mogelijk van die bank af. Ik verging van de pijn, maar durfde het niet te zeggen. Ik was vast de enige die zo weinig interesse toonde in deze echo.

In de weken daarna werd het alleen maar erger. Op een gegeven moment viel ik in slaap op mijn werk met mijn hoofd op het bureau. De volgende dag had ik vreselijk veel pijn in mijn rug en besloot ik dat het zo niet langer kon.

Bekkenfysiotherapeut

’s Middags zat ik bij de huisarts die mij door verwees naar een bekkenfysiotherapeut. Ik vroeg me af wat ik daar te zoeken had. Ik had toch last van mijn rug en niet van mijn bekken? Maar de therapeut vertelde me wat er aan de hand was: Ik had last van bekkenpijn ten gevolge van de zwangerschap. Ook wel bekkeninstabiliteit genoemd.

Op dat moment en ook de weken daarna drong het totaal niet tot mij door wat deze aandoening precies inhield. Ik was wel gestopt met werken maar voor de rest ging ik gewoon door met mijn dagelijkse activiteiten. Met als gevolg dat ik aan het einde van de zwangerschap totaal opgebrand was. Ik kon alleen nog maar in bed liggen en het enige waarvoor ik eruit kwam was om snel iets te eten of naar de wc te gaan. Je begrijpt wel dat er van genieten niets meer terecht is gekomen. Alle inkopen deed ik online en mijn man – met twee linker handen – moest het babykamertje in zijn eentje opknappen. Het was voor ons beide puur aftellen richting de bevalling.

De bevalling

Uiteindelijk werd ik bij 39 weken ingeleid. Er was niks meer van me over. De bevalling was een hel maar daarin ben ik vast niet de enige. Bij negen centimeter ontsluiting bleef mijn dochter hangen in mijn bekken en daardoor werd het een keizersnede. Ik weet nog dat ik op de operatiekamer lag te schreeuwen van de pijn. Ik was in baringsnood. Toen de ruggenprik er eindelijk in zat verdwenen de helse pijnen en kwam ik tot rust. Maar achter me hoorde ik iemand zeggen: ‘Zo, de ruggenprik zit er zeker in? Het is hier zo lekker stil!’, waarop iedereen in lachen uitbarstte. Op dat moment kon het me niets schelen, maar later heb ik nog veel verdriet gehad van deze opmerking. Ik voelde me totaal niet serieus genomen. Dachten ze soms dat ik voor de lol het hele ziekenhuis bij elkaar schreeuwde? Ik ben geen pieper of aansteller. Gelukkig kende de gynaecoloog die mij ging opereren mij nog van de tijd dat ik daar co-schappen had gelopen en hij nam me wel serieus. Een paar minuten later werd onze dochter geboren. Eindelijk, dacht ik. Daar is ze. Nu is mijn buik weg en kan ik opknappen en gaan genieten.

Na de bevalling

Maar inmiddels is mijn dochter anderhalf en ben ik nog steeds niet hersteld. Na de bevalling bleef het heel slecht met me gaan. Ik kon niet zitten, staan en lopen. En dat zijn nou juist de dingen je de hele dag doet. Ik was dus enorm beperkt en kon bijna niks. Geen flesjes geven, luiers verschonen, haar niet optillen, niks. Mijn man deed alles. Ik voelde me vreselijk onbelangrijk en onnodig.

In de loop van de maanden knapte het iets op maar doordat ik zo overbelast was geraakt was ik vreselijk vermoeid en ging mijn herstel heel langzaam. Toen onze dochter acht maanden was heb ik nog geprobeerd om mijn oude baan weer op te pakken maar daardoor raakte ik alleen nog maar meer overbelast. Met als gevolg dat toen mijn dochter één werd, ik weer terug bij af was.

Focussen op herstel en het gezin

Dat is nu een half jaar geleden en in het afgelopen half jaar gaat het eindelijk iets beter met me. Ik ben mijn baan voorgoed kwijt, maar dat kan me niets meer schelen. Ik wil me focussen op mijn herstel en mijn gezin. Binnenkort word ik zes weken opgenomen in een revalidatiecentrum. Dit gaat heel heftig worden maar ik ga me er voor 200% inzetten. Want ik wil beter worden.

Gelukkig lukt het mij om positief te blijven. Ieder klein stapje voorwaarts is een klein feestmomentje voor mij. Zo ook die dag waarop ik vorige week voor het eerst boodschappen met haar heb gedaan. Dat zijn bijzondere dingen voor mij. Het geeft met het gevoel dat ik een beetje de moeder kan zijn die ik wil zijn. Ik hoop dan ook dat ik ooit zelf voor haar kan zorgen. En dat ze niet meer naar de oppas hoeft terwijl ik zelf gewoon thuis zit. Want dat is echt vreselijk en het aller moeilijkste aan deze aandoening.

Leven met bekkenpijn

Maar wat ik ook heel erg vind is dat er nog veel meer vrouwen zijn die hier last hebben van bekkenpijn. Er wordt alleen heel weinig over gesproken. Vrouwen schamen zich. En er is veel onbegrip voor deze vrouwen. Daar ben ik ontzettend kwaad over. Er is echt geen enkele moeder die het leuk vind dat ze niet voor haar eigen kinderen kan zorgen! Maar toch wordt er vaak gedacht dat vrouwen met deze klachten zich aanstellen.

Doordat ik veel alleen thuis ben kwam ik op het idee om een blog te beginnen. Een mamablog, maar dan anders. Waarop ik mijn ervaringen en verhalen kwijt kan, maar ook waarop ik informatie kan geven over deze aandoening. Zodat ik andere vrouwen kan helpen en wat meer bekendheid kan geven aan bekkenpijn ten gevolge van de zwangerschap. En dan hoop ik, dat er meer inzicht en bekendheid komt voor deze rotziekte die ik geen enkele moeder toewens.

Dankjewel voor je verhaal lieve Tineke. De opmerking met betrekking tot de ruggepijn raakt mij wel heel erg. Wat verschrikkelijk van iemand om zo iets te zeggen. Veroordelend eigenlijk. Ik snap dat je daar verdrietig van bent geweest. Ik vind het dapper dat je de keuze hebt gemaakt om je volledig te focussen op je herstel en jouw gezin. Ik wens je hierbij al het beste toe. 

Tineke heeft zelf ook een blog, neem zeker even een kijkje op Mamatien.

Volg jij mij al via,Youtube, Bloglovin , Facebook, Instagram en/of twitter?