Naast dat ik schrijf over heel veel verschillende onderwerpen, is er toch een onderwerp dat steeds weer terug blijft komen. De prenatale depressie die ik heb doorgemaakt blijven een belangrijk punt in mijn leven, en ook van volgers krijg ik hier wekelijks veel berichten over. Hieruit maak ik op dat, onbegrip bij een prenatale depressie, een heel belangrijk onderwerp is, en blijft, en ik zal hier ook aandacht aan blijven geven.
Uit de honderden berichten die ik mag ontvangen over dit onderwerp valt mij een ding op. Namelijk de onmacht, en het onbegrip die vrouwen krijgen wanneer zij depressief zijn tijdens de zwangerschap. Van mijzelf weet ik nog dat deze onbegrip een enorme invloed op mij heeft gehad. Van een persoon die psychisch gezien nooit eerder iets mankeerde, werd ik opeens gezien als iemand die het allemaal niet op een rijtje had.
Gelukkig ben ik een van de gelukkige personen die ook mensen om zich heen had die mij wel heel serieus namen. Ik heb een fantastische huisarts, die direct doorhad dat het helemaal mis was, en alle hulp inschakelde die er voorhanden was. Ik werd doorverwezen naar de crisis dienst en werd onder behandeling gesteld van een psychiater die mij zo goed heeft geholpen dat ik niet anders kan dan heel dankbaar daarvoor zijn. Daarnaast was er ook een verpleegkundige beschikbaar die mij door deze periode heen heeft gesleept.
Onbegrip van hulpverlening
En toch, werd ik niet altijd begrepen. Van mensen om mij heen begrijp ik dit volkomen. Zelf wist ik niet wat mij allemaal overkwam, en ik besefte mij dat ik dit van anderen ook niet kon verwachten. Toch blijft het soms nog knagen dat er aardig wat hulpverleners zijn die het probleem van een prenatale depressie niet zien en ook niet kennen. Hoe vaak ik wel niet ben gecorrigeerd wanneer ik zei de diagnose prenatale depressie te hebben. Zelfs verloskundigen probeerden mij te verbeteren door te zeggen: bedoel je postnataal? Vaak moest ik uitleggen wat een prenatale depressie inhoudt, en ook dat ik nog nooit eerder een depressie had doorgemaakt. Wanneer ik hoor van vrouwen dat ook zij deze onbegrip ervaren, doet dit wel iets met mij. Hoe kan het nou dat hulpverleners hier zo weinig van af weten?
Ik weet nog heel goed toen ik zelf de opleiding HBO-v volgde, er aandacht werd besteed aan de postnatale depressie. Ik weet nog hoe heftig ik dit vond en hoe ik het belang begreep dat dit een onderwerp is waar een hulpverlener altijd alert op moet zijn. Van een prenatale depressie had ik echter nog nooit gehoord. En daarom is het ook niet gek dat heel veel mensen deze ziekte niet kennen, en wellicht ook verbaasd zijn wanneer zij hier over horen. Toch denk ik dat er van verloskundigen en personeel in het ziekenhuis op de kraamafdeling verwacht mag worden dat zij hier wel van op de hoogte zijn. Ook al is het alleen maar dat zij het bestaan er van af weten. Dat neemt al een heel klein stukje onmacht weg bij de patiënt en zal heel waardevol voor haar zijn.
Aandacht geven aan een prenatale depressie
Voor nu is het enige dat ik kan doen om aandacht te blijven geven aan dit onderwerp en om maar te hopen dat het veel mensen kan bereiken. Alleen op deze manier kan ik hopelijk wat betekenen voor alle vrouwen die tijdens wat een van de mooiste periodes uit hun leven zou moeten zijn, een depressie doormaken.
Was jij op de hoogte van het bestaan van een prenatale depressie?
Priscilla Reageren
Ik vind het wel schokkend dat mensen die in hun werk met zwangere vrouwen te maken hebben hier zo weinig over weten. Ik kende het begrip wel omdat ik tijdens mijn zwangerschappen altijd alles las, ook op fora etc. over wat er maar “mis” kon gaan.
Onlangs geplaatst door Priscilla: Vrolijke Sokken
Naomi Reageren
Er is inderdaad heel veel aandacht voor postnatale depressies, maar over prenatale depressies lees je vrijwel niets. Ik vind het heel goed dat je hier aandacht aan blijft besteden; ik kan me voorstellen dat vrouwen die hetzelfde meemaken zo graag een stukje (h)erkenning willen vinden en jij helt hen daarbij.
Onlangs geplaatst door Naomi: Nieuwe start
Annemiek Reageren
Ja ik weet van het bestaan af. Of de situatie die ik ken nu post of pre nataal is weet ik niet precies maar in mijn oude woonplaats was een moeder herstellende van een postnatale depressie als ik mij niet vergis. Er werd geadviseerd om te wachten met opnieuw zwanger worden maar ze raakte toch zwanger. Hierdoor kwam de depressie in volle hevigheid terug.. Dat is niet goed afgelopen.
Ik merk sowieso dat hulp verleners regelmatig denken dat zij de wijsheid in pacht hebben maar er geregeld naast zitten of dat er weinig kennis is van bepaalde ziektebeelden. Ik merk het bijvoorbeeld met autisme en met neurofibromatose. Er zijn mensen nodig die durven te schrijven over dit soort thema’s om zo duidelijkheid te geven aan die onbekende dingen die we niet kennen. Herkenning kan dan zo mooi en fijn zijn. Ik vind het heel dapper dat je jezelf zo kwetsbaar durft op te stellen door er gewoon over te schrijven. Gewoon in de zin dat het elke a.s. moeder kan overkomen en dat het niet gek is dat het gebeurd. Wel heel heftig en naar.
Lilian Reageren
Ik kende het ook niet voordat ik het bij jou las. Maar ik ben ook geen hulpverlener. Lijkt me dat je als hulpverlener er altijd vanuit moet gaan dat mensen geen dingen verzinnen en dat je dan vervolgens alles gaat doen om uit te zoeken wat er aan de hand is. Zelfs als er (nog) geen labeltje voor is. Vroeger was iedereen gewoon krankzinnig en werden ze opgesloten, gelukkig zijn er in de loop der eeuwen veel verpleegkundigen geweest die tóch even verder zochten 🙂
Hilde Reageren
Echt schokkend dat veel mensen in die ‘sector’ geen idee hebben dat het bestond. Ik kende het wel, al hoor ik het nooit om mij heen, maar het verbaasde me niet dat je dit kan overkomen als vrouw vol met hormonen.. Goed dat je zo opkomt voor vrouwen! X