Al een hele lange tijd heb ik getwijfeld om het te delen op mijn blog en lange tijd heb ik het niet gedurfd omdat de schaamte te groot is. Dat mijn zwangerschap niet gemakkelijk verloopt is geen nieuws meer voor jullie. Dat ik een prenatale depressie heb zal voor jullie wel nieuws zijn. En het zal vast vragen oproepen aangezien het niet veel bekendheid heeft. Inmiddels ben ik overtuigd geraakt om ook mijn verhaal te delen. Het taboe is namelijk te groot terwijl zowel een pre als postnatale depressie een ernstige ziekte is. Een ziekte die geen enkele vrouw verwacht te krijgen, maar helaas nog steeds vaak genoeg voorkomt. Door zelf mijn verhaal niet te delen zou ik het taboe in stand houden, vandaar dat ik besloten heb het wel te delen.
Prenatale depressie
Van een postnatale depressie verwacht ik dat je vast weleens iets gehoord zal hebben. Een postnatale depressie is een depressie die wordt veroorzaakt door de daling van de hormoonhuishouding na de bevalling. Een prenatale depressie is een depressie die wordt veroorzaakt door de hormonen tijdens de zwangerschap. Op de een of andere manier kan het lichaam de stijging van de hormonen niet aan wat er voor zorgt dat er klachten optreden. Klachten zoals somberheid, opgejaagd voelen, concentratieverlies, laag zelfbeeld, angsten, paniekaanvallen, slapeloosheid en geen zwangerschap meer willen kunnen hierbij voorkomen. In ernstige gevallen zijn de klachten zo ernstig dat het functioneren beperkt wordt en bijna, of helemaal niet, meer mogelijk is.
Misschien dat je bij het lezen van de klachten dacht: maar dit is toch normaal tijdens een zwangerschap. Ja dat klopt, sommige klachten zijn vrij normaal. Alleen als de klachten dusdanig het leven van de zwangere vrouw, en haar omgeving, gaan beïnvloeden, en het verdriet groter is dan de blijdschap, is er iets goed mis. Zelf heb ik ervaren dat ik tijdens mijn zwangerschappen een compleet ander persoon ben. Ook van mensen om mij heen hoorde ik dat mijn blijheid en twinkeling in mijn ogen volledig verdwenen waren. De eerste paar maanden zag ik er erg vreselijk slecht uit. Na ongeveer vier maanden veranderde dit en zie je vrijwel niets meer van mijn ziekte aan de buitenkant. Afgezien dat ik dikker ben dan natuurlijk 😉
Geen roze wolk
Voor mij persoonlijk heeft het heel lang geduurd dat ik eindelijk voor mijzelf erken dat ik een (fysieke) ziekte heb. Ik dacht namelijk dat ik volslagen idioot en knettergek was geworden. Voor de duidelijkheid: voor mijn zwangerschappen heb ik moeilijke periodes in mijn leven gehad, maar ben ik nooit (ernstig) depressief geweest. Ook zijn zowel Senna als het kindje dat ik nu draag de grootste wens van mij en Vincent samen en zijn beide zwangerschappen gepland. Dat ik dus geen roze wolk ken tijdens mijn zwangerschappen is iets wat ik nog steeds niet kan begrijpen. Waarom bijna alle andere vrouwen wel, en ik niet? Tot gillends en huilends toe heb ik geprobeerd dit roze wolkengevoel te pakken te kunnen krijgen, maar ik kan er gewoon niet bij. Als klein meisje wist ik dat ik moeder wilde worden en stelde ik mij de zwangerschap als iets geweldigs mooi voor. Helaas zal ik waarschijnlijk nooit meemaken dat ik tijdens een zwangerschap op een roze wolk rondhuppel. En dat doet soms pijn, maar aan de andere kant heb ik Senna gekregen en is er een nieuw kindje onderweg, daar mag ik heel erg dankbaar voor zijn!
Behandeling
Het belangrijkste dat je mee kan geven aan iemand met een pre of postnatale depressie is het feit dat de aandoening een ziekte is waar je geen hand in hebt en wat opeens kan toeslaan. Nog belangrijker: verzet je niet! Dat heb ik zo ontzettend verschrikkelijk gedaan dat ik het mijzelf alleen maar moeilijk heb gemaakt. Nu ik mij minder ben gaan verzetten gaat alles een stukje makkelijker. Ik volg therapieën, ben in behandeling bij een arts en slik medicijnen, dit alles is belangrijk om de stress voor ons kindje zo klein mogelijk te houden.
Hulpverlening en prenatale depressie
Dit blogje typ ik met tranen in mijn ogen. Ik vind het zo moeilijk. Nu weten jullie het ook. Heel bewust heb ik eerder niets op mijn blog hierover verteld. Ik zag mijn blog namelijk als iets waar ik nog een beetje normaal en leuk kon doen. Het is voor mij even mijn gedachten op nul zetten en lekker met mijn blog bezig zijn. Omdat ik niemand deze ziekte gun en hoop dat deze ziekte meer aandacht gaat krijgen plaats ik mijn verhaal. Ik heb namelijk helaas gemerkt dat veel hulpverleners een prenatele depressie niet eens kennen. Enkel artsen en psychologen die ik gezien heb, herkenden het direct. Bij verloskundigen bijvoorbeeld heb ik vrijwel altijd moeten uitleggen dat ik geen postnatale depressie bedoelde maar een prenatale. Ik ben daarom ook onwijs dankbaar dat mijn huisarts zo adequaat heeft gereageerd en mij direct heeft doorverwezen.
Pop-Poli
Als laatste tip wil meegeven dat als je vermoedt een pre of postnatale depressie te hebben, dit te bespreken met je huisarts. De huisarts kan je bijvoorbeeld doorverwijzen naar de pop-poli. De pop-poli is een afdeling in het ziekenhuis waarin ze gespecialiseerd zijn in deze ziektebeelden en je advies kunnen geven over bijvoorbeeld medicatiegebruik. In deze link kan je meer informatie vinden over de pop-poli. Pop-poli’s zijn tegenwoordig bijna in elk ziekenhuis, je huisarts kan je hier meer over vertellen en eventueel doorverwijzen.
Ik ben benieuwd wat je van mijn verhaal vindt. Had je al weleens gehoord van een prenatale depressie? Zijn er misschien vragen? Stel je vragen gerust in de comments, indien jullie er meer over willen lezen kan ik er nog wel eens iets over schrijven.
Bedankt voor het lezen en liefs,
Volg jij Twinkelbella al via Facebook, Bloglovin , Instagram en/of twitter?
Stephanie Reageren
Lieverd ik vind het heel knap van je dat je dit op jou blog plaatst.. Ik weet zeker als jij straks jou kleine meisje voor het eerst ziet en kan vast houden die roze wolk zeker komt
Gwen Reageren
Lieverd, je weet dat ik vooral meelees bij je iov reageer, mr nu wil ik toch wel reagerwn. Onwijs dapper van je dit te delen! En echt kut dat zwangeren niet leuk voor je is, maar onthoudt hoeveel je er voor terug krijgt mop!
Dineke Reageren
Oh meid wat herkenbaar om te lezen. Dit is precies de reden dat ik al vanaf dag 1 van mijn zwangerschap thuiszit, precies hetzelfde probleem. Inmiddels gaat het gelukkig wel wat beter maar zoals jij het ook omschrijft de roze wolk komt er in de zwangerschap gewoon niet. Erg knap dat je dit op je blog deelt. Ik heb het niet gedaan, waarom weet ik niet maar ik vind het heel dapper van je. Veel sterkte in ieder geval!
Dana Reageren
Onwijs dapper dat je het verhaal openbaar maakt. Zelf heb ik echt nooit aan dit soort dingen gedacht maar kinderen krijgen staat niet echt in mijn levensdoelen 🙂
Priscilla Reageren
Wat heftig zeg! Had dat echt niet verwacht. Je ziet er altijd zo schitterend en happy uit op je foto’s! Ik wil je heel veel sterkte wensen. Ik herken het wel, alleen is het bij mij zi te lezen een stuk minder heftig dan bij jou. Deze zwangerschap valt mij een stuk zwaarder als de vorige. Ik ben ook niet iemand die er van kan genieten en weet nu dan ook zeker dat dit de laatste keer is.
Karin Reageren
Aangezien ik zelf met de laatste loodjes van mijn zwangerschap bezig ben, zet je verhaal me echt aan ’t denken. Ik heb ook m’n ups en downs maar dat is niets vergeleken bij hoe jij je voelt. Wat ik me afvraag, aangezien het een hormonaal iets is, gaat het vanzelf weer over als je lichaam weer tot rust is gekomen na de bevalling? Ik hoop het voor je! Veel sterkte en blijf vooral denken aan al het moois wat je te wachten staat als de kleine er eenmaal is!
Tamara Reageren
Wat heftig! Had je dit ook bij de eerste zwangerschap? Fijn dat nu al wat beter gaat, nu aftellen tot je meisje er is. Zet hem op! Heel goed dat je je verhaal deelt, ook voor andere
Minke Reageren
Wat knap dat je het toch gedeelte heb! Ik zou je graag een knuffel geven, het is niet makkelijk. Van een prenatale depressie had ik nog nooit gehoord. Fijn dat ook daar zo meer bekendheid aan wordt gegeven. Hopelijk kunnen we zo andere moeders (to be) een beetje helpen, door ons verhaal te delen. Sterkte en succes met je zwangerschap!
Marina Reageren
Wat heftig voor je en wat goed dat je dit deelt. Ik wil je heel veel sterkte en bovendien geluk wensen. Er bestaat nog steeds een groot taboe op psychische ziektes, goed dat je helpt dit te doorbreken. Op dit moment speelt hetzelfde bij iemand in mijn nabije omgeving. Zij stuit ook op veel onbegrip. Ze dacht haar bedrijfsarts zelfs dat deze ziekte niet bestond! Tsss.
Good luck!
Liefs, Marina
Marion Reageren
Ik weet hoe het is om een depressie te hebben. Ik weet hoe moeilijk het is en hoeveel schaamte daarbij komt kijken. Hoe je tegen onbegrip aanloopt en je zelfs jezelf niet meer begrijpt. Ik kan me niet indenken hoe moeilijk dit voor jou moet zijn juist omdat je nu zwanger bent. Zwanger zijn wat voor een vrouw het mooiste zou moeten zijn wat er is. Meid, echt, respect dat je dit deelt en ik beloof je, het gaat je alleen maar helpen. En niet alleen jou, ook andere vrouwen die met hetzelfde probleem zitten en dit lezen. Ik wens je echt heel erg veel sterkte. Ik hoop dat je lief kunt zijn voor jezelf, de schaamte laat varen en jezelf niets kwalijk neemt. Je verstand zal het allemaal wel weten, maar je gevoel zal je regelmatig weer naar beneden trekken. Wees op die momenten lief en mild voor jezelf. Heel veel liefs, Marion
Natascha Reageren
Ik wil als eerste zeggen dat ik het ontzettend stoer van je vindt dat je dit online zet! Ik kan er zelf absoluut niet over meepraten maar ik denk dat je hier veel vrouwen mee helpt, door het taboe te doorbreken. Ik wil je in elk geval heel veel succes wensen, veel sterkte!
Linda Reageren
Wat goed en knap dat je dit toch online durft te zetten. Het is ongelooflijk persoonlijk en zit een beetje in de taboesfeer terwijl het vaker voorkomt. Heel veel succes de komende tijd en dikke knuffel.
Martina Reageren
Jeetje wat ontzettend heftig! Ik vind het heel knap van je dat je je verhaal zo hebt gedaan. Heel veel succes en zet m op!
Nina Simplynspecial Reageren
Wat stoer dat je dit toch durft te delen! Knap hoor. Wel vervelend voor je dat je nu met deze klachten hebt te kampen 🙁 Ik kende het woord wel, maar heb me er verder nooit in verdiept. Was me er niet zo bewust van dat je vóó de bevalling ook last van kan hebben. Hopelijk krijg je goede hulp en voel je je snel weer beter. Knuf.
Iris | Todayslipstick Reageren
Heel dapper van je dat je dit met ons wilt delen! Heel veel succes, we zijn er voor jou, ook al zie je ons niet fysiek, we lezen dagelijks je blogs met veel plezier, en zullen je op die manier toch proberen te steunen!
Liefs, Iris
Anouk Reageren
Jeetje wat naar zeg! Dit is inderdaad niet wat je hoopt als je zwanger raakt en een kindje in je buik draagt. Ik vind het echt goed dat je het deelt, ook voor mensen die misschien dezelfde klachten hebben en geen idee wat ze er mee moeten. Maar ik snap ook dat het super lastig voor je is, het is wel iets super persoonlijks. Ik hoop dat je klachten snel afnemen en dat je meer kan genieten van deze mooie tijd!
Eveline Reageren
Jeetje, wat heftig! Dit gun ik je absoluut niet! Ik vind het heel dapper dat je je verhaal durft te delen op je blog. Ik hoop dat je je snel beter voelt, zeker als je straks je kleine meisje in je armen kunt houden.
Amy Reageren
Lieve Saskia, wat ongelooflijk dapper dat je dit schrijft. Twee dames in mijn directe omgeving hebben het ook (gehad) dus tussen de regels door meende ik al te lezen dat het niet helemaal goed ging. Ik weet niet of ik iets kan zeggen waar je iets aan hebt, maar probeer de schaamte te laten vallen. Wat anderen vinden is niet belangrijk, het gaat om jou en jouw gevoel. Wees lief voor jezelf op de momenten dat je het moeilijk hebt. Je hebt volgens mij een man aan je zijde die een goed vangnet is voor je, dus maak er gebruik van. Veel sterkte en liefs!
angela Reageren
hoi hoi,
wij kennen elkaar niet, maar volg je op instagram en lees nu je blog, ik herken dit en vind het super moedig dat je dit deelt, wat je zelf zegt, er ligt een taboe op, nog steeds, ik heb met zowel prenatale als postnatale depressie te maken gehad dus snap helemaal waar je doorheen gaat. Mocht je willen kletsen, je hebt nu mijn email 😉 weet dat dit direct na je bevalling enorm opknapt!! Nog even volhouden dus, al lijkt dat “even” heel erg lang te duren!
dikke knuffel
Neeltje Reageren
Heel goed dat je dit deelt en helemaal NIETS om je voor te schamen… Het gevaar met sociale media is dat iedereen alleen maar blije verhalen en foto’s deelt, maar zo is de werkelijkheid gewoon niet. Ieder persoon is anders en iedere zwangerschap is anders. Ik vind dat tricky want daardoor denkt iedereen dat vrouwen zich in zwangere toestand op en top gelukkig voelen en zo denkt iedereen dat als de baby er eenmaal is je je on top of the world waant… Als dat dan niet zo is valt het extra hard tegen én krijg je het idee dat je je er voor zou moeten schamen. Onzin! Dus supergoed en stoer dat je meehelpt het taboe te doorbreken! Er niet tegen vechten is het allerbelangrijkste denk ik! Zet hem op meis. Dag voor dag, week voor week.
Noraly Reageren
Bedankt voor het delen van zo’n persoonlijk verhaal, poeh zeg. Ik kende het niet, maar eigenlijk logisch dat hormonen ook tijdens de zwangerschap alles in de war kunnen gooien. Het klinkt wel alsof je je nu sterker voelt, omdat je het nu al durft te delen, terwijl je het aan het meemaken bent. Misschien dat de ervaring van de eerste keer en dat het dus ook weer weggaat helpt. Ik hoop het van harte en wens je heel veel sterkte toe. Dikke knuffel!
Mirjam Reageren
Wat knap en dapper om dit blog online te plaatsen, je mag heel trots zijn op jezelf! En je moet je ook zeker nergens voor schamen.
Linda Reageren
Lieve Saskia, wat vind ik het enorm dapper en stoer dat je dit met ons deelt! Ik hoop echt dat jou verhaal weer een stukje taboe verbreekt.. Als iemand het mooi kan verwoorden en egelijkertijd laat zien dat je heel bewust probeert te genieten vind ik onwijs knap. En ik hoop van harte dat je zeker nog een moment die roze wolk mee mag maken deze zwangerschap. Liefs!
cheyenne Reageren
Ik heb zelf nog geen kinderen en heb hier nog geen ervaring mee, maar ik vind het ontzettend knap dat je je verhaal hier deelt!
Gerrie Reageren
Knap van je dat je jouw verhaal deelt
Sanne Makeupgorgeous Reageren
Knap dat je dit op je blog met ons wilt delen. Eerlijk: ik wist niet dat een prenatale depressie bestond. Lijkt mij erg moeilijk om mee om te gaan. Veel sterkte! Liefs, Sanne
Kirsty Reageren
Wat dapper en knap dat je jouw verhaal hier deelt! Ik denk ook dat veel vrouwen die hetzelfde meemaken hier wat aan gaan hebben, omdat je door erover te schrijven, het toch bespreekbaar maakt en zo het taboe doorbreekt. Ik had zelf nog nooit van een prenatale depressie gehoord, enkel van postnatale, maar het lijkt me vreselijk om die roze wolk niet mee te kunnen maken, maar je juist slecht te voelen. Ik wens je heel veel sterkte!
Stéphanie L|L|V Reageren
Enorm dapper en onzelfzuchtig van je om dit verhaal te delen!! Ik had er nog niet eerder van gehoord, maar eigenlijk klinkt het best logisch.. Vind het echt vervelend voor je dat je dit moet meemaken tijdens je zwangerschap! Ik wens je het aller, allerbeste toe en hoop dat het na de zwangerschap dubbel en dwars gecompenseerd voor je wordt met heel veel vreugde en liefde <3! Ik ga je volgen 🙂 XXX
Iris Reageren
Heel goed dat je dit deelt, ik denk dat dat ook een opluchting is. Sterkte Saskia!
angelique Reageren
Wauw knap dat je dit zo durft neer te zetten meis. Ik had alleen gehoord van postnatale depressie dus dit is wel nieuw voor mij.
Ashley Reageren
Lieve Saskia. Wat heftig om dit mee te maken maar anderzijds ook om te horen! Ik merkte al wel in je posts dat niet alles goed ging, maar wist niet dat het zo erg was. Ik vind het erg goed dat je dit hebt gedeeld met ons; hopelijk is het voor jou een manier waarop je de situatie beetje bij beetje kan accepteren.
beautifulday4makeup Reageren
Maar meisje toch. Ik wens je veel sterkte. Ik hoop dat je er volledig terug bovenop komt
Geertje Reageren
Heel knap dat je dit hier zo schrijft. Wat heftig en naar voor je. Ik denk ook dat het heel fijn is om te lezen voor de mensen die dit herkennen bij zichzelf. Hierbij een cyberknuffel voor jou 🙂
melissa Reageren
Ik vind het echt moedig dat je dit durft delen op je blog – echt sterk! Hopelijk kom je hier snel uit en kan je volop genieten van je gezinnetje. Veel sterkte nog x
Odile Reageren
De gevoelens, ellende en het verdriet ken ik maar al te goed. Bij mij is het echter omgedraaid: zwanger zijn en de hormonen die dan huishouden, doen mij juist heel erg goed. Hoewel het door een onverwachtse zwangerschap en ellende heel erg lang duurde voordat ik echt kon genieten van mijn zwangerschap, kan ik me voorstellen dat het heel erg pijnlijk en verdrietig is als je dat gevoel in die negen maanden nooit te pakken krijgt. Je hebt gelijk dat er een taboe op is en dat is zo ontzettend jammer. Ik vind het enorm dapper dat je dit verhaal deelt, ik durf dat bijvoorbeeld niet. Ja hier in een berichtje maar niet op mijn blog. Respect hoor! Het klinkt stom maar voor jou hoop ik dat je zwangerschap voorbij vliegt zodat je straks lekker kan gaan genieten van je kindje en hopelijk snel van deze rotgevoelens af bent.
Isabel Cristina Reageren
Jeetje, wat ontzettend knap dat je dit durft te delen! Van een prenatale depressie had ik nog nooit gehoord, van postnatale depressie wel. Ik wens je heel veel sterkte toe, zet hem op! <3
Marloes Reageren
Wat ontzettend knap van je om dit te delen! Ik weet zeker dat er veel nieuwe mama’s zijn die je hiermee helpt. Ik wens je heel veel geluk met baby nummer 2!
– X Marloes
Nicole Reageren
Lieverd wat ben ik trots op je..
Heel goed dat je het taboe doorbreekt,
Moet je wel corrigeren wat betreft de postnatale depressie, dat komt niet altijd door hormoonhuishouding, heeft vele oorzaken helaas..
Als er iets is of je wilt even wat kwijt je weet me te vinden!!
Evelien Reageren
Wauw Saskia, wat ontzettend dapper om je verhaal hier te delen! Ik denk inderdaad dat weinig mensen weten van een prenatale depressie. Ik wil je veel succes wensen!
Anita Reageren
Wat ontzettend goed dat je dit bespreekbaar maakt. Prenataal kende ik hem idd ook niet, maar het klinkt wel logisch. Hormonen kunnen zoveel met je doen! Fijn dat je huisarts meteen actie ondernam en je het nu oa met therapie onder controle houdt. Nu kan je er in ieder geval open over praten en je blog moet echt een plekje zijn waar je jezelf moet kunnen zijn. Een dikke knuffel!
Bertine Reageren
jeetje wat onwijs heftig! super knap dat je dit wilt delen! ondanks dat je er nu niet echt van kunt genieten, hoop ik dat je straks dubbel geniet als ze er is!
Liset - Beautydagboek Reageren
Hey lieve Saskia, ik had je artikel al een paar dagen terug gelezen, maar had de tijd niet om met aandacht te kunnen reageren. Ik vind het super knap van je dat je dit durft te delen. Het kan fijn zijn voor mede-zwangeren die dit ook hebben en weten dat het kan gebeuren. Zwangerschap verandert je lichaam (en geest) en kan voor veel kwaaltjes en ziektes zorgen. Hopelijk ben je in goede handen met de zorg die je hier voor ingeschakeld hebt en kan je omgeving je steunen. Het lijkt me heel moeilijk in deze mooie periode, zo’n baksteen boven je hoofd te hebben hangen. Waar heb je het meest last van trouwens? Ik wens je heel veel sterkte en dat je na de zwangerschap weer de oude bent! Liefs Liset
janneke Reageren
Trots op jou
Tamara Reageren
Toen ik je blog van vandaag zag heb ik eerst maar even doorgeklikt naar deze om het hele verhaal te lezen. Wat ontzettend heftig moet dit voor je zijn en ontzettend knap dat je zo’n persoonlijk verhaal wilt delen. Wellicht help je er heel veel mensen mee! Ik heb zelf niet echt ervaring met een prenatale of postnatale depressie, maar ik weet dat mijn moeder beide heeft gehad en steeds tegen een muur van onbegrip aanliep. Ze had volgens iedereen ‘gewoon’ last van haar hormonen..
Heel veel sterkte ermee en ik hoop dat je over 12 weekjes wel op een (letterlijk) roze wolk beland!
Liefs!
jill Reageren
Bedankt om dit te delen, zo ontzettend moedig!! Jij begrijpt exact hoe ik me voel!! Ik wens je nog veel beterschap <3
Grtjs, Jill
Angela Reageren
Lieve Saskia. Wat kan jij schrijven zeg , en wat dapper dat je over dit onderwerp durft te schrijven.. Mijn zus had / heeft dit ook. En herken toch veel veel dingen die je zegt! Ik ga je zeker volgen. Ik hoop een voorspoedige zwangerschap. Dat je over een paar weken wel op de roze wolk mag zitten! Groetjes
Lin Reageren
Ik kende het inderdaad ook niet heel goed en knap van je dat je dit deelt. Ik snap ook dat je graag die roze wolk had gehad tijdens je zwangerschap, maar ik gun het je echt dat je dit dan na de bevalling krijgt! Hier was het andersom de zwangerschappen waren fijn maar het eerste jaar bij beiden heb ik geen roze wolk gezien , maar hoe dan ook alles komt goed!!
Judith van Weel Reageren
Hoi,
Goed van je, om zo open te zijn… Ik heb zelf ook een prenatale depressie gehad bij mijn tweede zwangerschap. De eerste (jongen) was nog een roze wolk feest, maar de tweede (meisje) was een hel. Ik heb wel eens gehoord dat dat kan komen doordat meisjes zelf een vergelijkbare hormoonhuishouding hebben en dat dat teveel met jou als moeder stoort. Anyway; ik stond regelmatig bovenaan de trap te overwegen om me er niet af te storten. Ik had geen gevoelens voor het kindje, ik wilde dat ze het met 26 weken zouden halen, ik was kortaf en onredelijk tegen iedereen en doodongelukkig. Maar ja, ik was zwanger… En iedereen vond dat ik gelukkig moest zijn. Er waren ook vrouwen die niet zwanger raakten, die boos op mij werden dat ik zo deed… Veel onbegrip dus.
De bevalling verliep heel voorspoedig en vlot. En in de kraamweek al, knapte ik op. Ik ontwikkelde meteen gevoelens voor mijn kleine meid. Mijn eigen herstel (persoonlijke verzorging, kleding, make-up) duurde nog wel een jaar. Dat kwam niet alleen door de hectiek, maar ook door het gevoel van eigenwaarde dat echt weer moest worden opgebouwd. Maar ik kon weer vrolijk zijn, genieten. Gelukkig was mijn dochter ook een heel makkelijke baby.
Ze is nu 6 en ik ben een succesvolle, verzorgde en hardwerkende moeder met een eigen bedrijf. Het komt goed! Ik wens je alle goeds meid…
Marloes Reageren
Wauw! Bij toeval kwam ik op jou blog terecht en dit artikel komt binnen bij mij. Ik moet mijn tranen bedwingen, omdat het herkenbaar is! In oktober 2014 ben ik bevallen van mijn eerste kindje. Boven mijn zwangerschap hangt een donkere wolk door alle angsten en paniekaanvallen. Net als jij heb ik ook een verleden.. Ook na de bevalling heb ik mij verschrikkelijk gevoeld. Ik wil je bedanken! Bedankt voor je open en eerlijkheid! Bedankt voor de herkenning! Bedankt dat ik niet de enige ben! (Dat laatste klinkt misschien een beetje raar, maar je begrijpt vast wat ik bedoel..)
Saskia Hardeman Reageren
Wat lief. Graag gedaan, ik snap heel goed wat je bedoelt 😉
Madelaine Reageren
Ik zat wat op je blog rond te neuzen en kwam dit artikel tegen. Ineens besefte ik dat ik dit ook heb gehad tijdens mijn zwangerschap, maar niemand (VK, gyn en psycholoog) leek op te pikken. Ik dacht echt dat het lage zelfbeeld en alle tranen er om ‘erbij hoorde’. Maar het verdriet was groter dan de blijdschap en ik kon moeilijk een band krijgen met de baby in mijn buik. Bedankt dat je hier zo mooi en eerlijk over hebt geschreven! Zelfs bijna een jaar later help je nog mensen hier mee.
Saskia Hardeman Reageren
Hoi Madelaine, dankjewel voor je berichtje. Wat rot om te lezen dat je deze klachten herkent. Maar voor mij fijn om te lezen dat je er wat aan hebt. Ik vond het heel moeilijk om open te zijn over dit onderwerp maar het doet mij goed om te lezen dat anderen er wat aan hebben. Zo nu en dan plaats ik nog steeds artikelen over dit onderwerp, misschien vind je dat ook fijn om te lezen. Liefs Saskia
heleen Reageren
Lieve Saskia. Ik ben pas je site geliked en ik ben gegrepen door je verhaal. Heel moedig om dit te plaatsen en het taboe te doorbreken.
Saskia Hardeman Reageren
Wat een ontzettend lieve woorden Heleen, heel erg bedankt daarvoor.
Jill Reageren
Jammer genoeg heb ik het ook meegemaakt 🙁 Ik voelde mij toen zo ontzettend alleen en kon er vrijwel met niemand over praten, want als je zwanger bent hoor je gelukkig te zijn. Gelukkig had ik een zeer begripvolle gynaecologe. Daar ben ik haar nog steeds dankbaar voor. Ik vind het zo dapper dat je dit hier gedeeld hebt! Als meer vrouwen het zouden doen zou het geen taboe meer zijn.
Silvia Reageren
Wil even mijn verhaal doen al is het voor mij alweer een tijd geleden maar vergeten doe ik het niet. Mijn naam is silvia en in 2002 wou ik graag een tweede kindje dat gevoel ik wil graag. Was snel zwanger in de 2de maand toen ik 8 weken zwanger was begon ik niet lekker in me vel te zitten en toen is het balletje gaan rollen. Angsten paniekaanvallen niet kunnen slapen en rare gedachtens naar mijn zoon van 3 die ik al had. Het gevoel ik wordt gek mijn man moest thuis blijven van me ik stond niet meer voor mezelf in heeft hij ook gedaan heb mij verhaal verteld aan de verloskundige wist zelf dit moet door de zwangerschap komen. Had wel gehoord van een postnatale depressie maar nooit van een prenatale depressie. Kan zeggen dat ik heel diep ben geweest wou het kind in de buik ook niet meer. Ben aan de paroxitine gezet 20 mg. Heeft geholpen maar nu 15 jaar later zit ik nog aan die rotzooi omdat het afbouwsysteem van de huisartsen niet werken wel het nu druppelsgewijs gaan doen. Wel kan ik je zeggen dat dit echt een impact heeft gehad op me en nu de overgang zijn intrede doet komen deze gevoelens weer terug hoezo hormonaal. Ieder die een prenatale of postnatale depressie heeft of er nu inzit ik weet wat je doormaakt en wens ieder veel sterkte.