De laatste weekjes dat wij als gezinnetje nog met zijn drieën zijn is aangebroken.. Gek hoor om te bedenken dat we binnenkort een klein meisje erbij krijgen en vanaf dat moment een gezinnetje van vier zullen zijn. Vandaag een blogje over waar ik naar uitkijk maar ook over de dingen die ik moeilijk vind. Lees mee!
Na de zwangerschap van mijn zoontje Senna wist ik het zeker: dit nooit meer. Naast dat de prenatale depressie mij (ons) was overvallen, waren we zo blij met onze zoon dat zowel Vincent en ik geen behoefte hadden aan een tweede kindje. Toch begon het bij mij na ongeveer een jaar te kriebelen. Niet voor mijzelf, maar ik kreeg heel sterk het gevoel dat ik Senna een broertje of zusje wilde geven.
Senna is een kindje dat graag samen speelt en veel interesse leek te hebben in broertjes en zusjes bij anderen. Dat er een kans zou zijn dat ik weer ziek zou worden, wisten wij, maar ik wilde Senna gewoon geen broertje of zusje ontnemen. Daarnaast dacht ik dat mocht ik weer een prenatale depressie krijgen ik het zou herkennen en het misschien minder erg zou zijn ( wat overigens niet zo was, maar dit bleek later en is weer een ander verhaal).
Ongeveer drie jaar na de geboorte van onze zoon hebben we besloten er weer voor te gaan. Ik was binnen no-time zwanger en al vrij snel vertelden wij Senna dat hij grote broer zou gaan worden. Senna heeft erg aan het idee moeten wennen maar nu het dan bijna zo ver is merken we dat hij het spannend vindt maar ook weer erg leuk. Door er veel met hem over te praten en hem zoveel mogelijk bij alles proberen te betrekken bereiden wij hem voor op de geboorte van zijn zusje.
Praktisch gezien zijn Vincent en ik ook helemaal voorbereid. Toch merk ik aan mezelf dat nu het heel dichtbij gaat komen het ook wel heel erg spannend wordt. Alles verandert natuurlijk met een tweede kindje. Hoe zou het bijvoorbeeld gaan met het slapen en zou de borstvoeding wel lukken? Hoe zal Senna reageren? Wat als de hechting tussen de baby en mij niet lukt? Dit zijn natuurlijk vragen die bij elke mama omhoog komen. Wat mij de laatste tijd misschien nog wel het meeste bezighoudt is hoe mijn ziek zijn zich zal gaan ontwikkelen na de bevalling. Een prenatale depressie kan zich uitten in een postnatale depressie, en dat is iets wat ik moeilijk vind. Ik zou zo graag van al die ellende af willen zijn. Maar goed. Voor nu ga ik nog rustig door met het uitbroeden van mijn meisje en hopen op een goede bevalling! (en proberen niet te veel na te denken over al die vragen ;))
Bedankt voor het lezen maar weer, en heel veel liefs!
Kunnen de mama’s zich in mijn blogje herkennen wat betreft de vele vragen? En voor de niet mama’s heb jij wel eens over dit soort vragen nagedacht?
Gerelateerde artikelen:
Hoe anders is een tweede zwangerschap?
Volg jij Twinkelbella al via Facebook, Bloglovin , Instagram en/of twitter?
Cynthiiaa Reageren
Het is altijd spannend, helemaal omdat je daarna last kreeg van de depressie. Hiervoor ben je ‘bang’, omdat het weer terug zou kunnen komen. Dat heb ik ook met bepaalde dingen o.a. de burnout. Het is niet vergelijkbaar, maar misschien helpt het wat ik ook doe en dat is namelijk rust nemen. Doe gewoon de dingen waar je zin in hebt, neem niet teveel hooi op je vork, maar probeer te genieten, probeer ook het rustig aan te doen en niet meteen alle touwtjes weer terug in handen te nemen. Het belangrijkste is om te genieten, een vierde kindje erbij, een gezin van vier, dat is prachtig! Succes met de laatste loodjes!
minke Reageren
Ik herken het best wel. Ik zie, ondanks mijn korte zwangerschap, al best wel op tegen de bevalling. Met Luca heb ik dan die postnatale depressie gehad en ben heel bang dat dat weer gebeurt. Ook vind ik het vervelend weer naar hetzelfde ziekenhuis te moeten, omdat de dingen in mijn ogen toen niet helemaal goed zijn gegaan. Daarnaast heb ik ook wel eens onbegrip gekregen als ik vertelde wat ik nu graag anders wil dan toen. Dat dat niet mogelijk is en iedereen toen hun best deed. Toch mag ik van medisch personeel wel verwachten dat er een belletje gaat rinkelen als ik meerdere malen aangeef mijn zoon niet vast te willen houden.
Oeps heel verhaal haha. Rond oktober wil ik ook hraag zo’n blogje schrijven. Dan ben ik ook in het zh greweest. Hoprlijk gaat het bij jou allemaal goed en kun je lekker genieten van je gezinnetje!
saskia Reageren
Ik kan me heel goed voorstellen dat je er bang voor bent dat het weer gebeurt. Dat je weinig begrip krijgt vanuit het ziekenhuis helpt ook niet mee natuurlijk. Jammer is dat, medisch personeel weet er vaak niet goed mee om te gaan en er is ook veel kennistekort. Is er iemand anders met wie je dit kan bespreken? Je huisarts bijvoorbeeld. En de POP poli vind ik echt een aanrader. Zij kunnen je heel goed helpen en denken heel fijn mee. Bij ons in Ede bij Pro Persona zit een psychiater die speciaal is gespecialiseerd in pre en postnataal. Hij heeft mij heel erg goed geholpen en we zijn heel blij hoe die begeleiding is gegaan. Ik ken ook iemand die postnataal heeft gehad en ook erg goed door hem begeleid is. Zelf had ik ook het idee dat alleen psychiaters en gynaecologen de ziekte echt kennen en daar ook goed mee omgingen (en mijn huisarts). Je hebt recht op goede zorg hoor en ik hoop dat je dat kan vinden. Want hoe zwaar en moeilijk het ook kan zijn, goede begeleiding is echt essentieel.
Celine Reageren
Mooi geschreven een spannend allemaal! Probeer er inderdaad niet te veel over na te denken en geniet van alle momenten! Ik hoop dat alles goed zal gaan tijdens de bevalling maar ook na de bevalling. En dat je je goed zal voelen en lekker kunt gaan genieten van je gezinnetje!
Liefs,
Celine
Liset - Beautydagboek Reageren
Ik kan me voorstellen dat je bang ben voor een eventuele postnatale depressie. Had je dat na Senna ook? Je gevoelsleven laat je op dit moment even helemaal in de steek door je prenatale depressie, maar samen met je man en je zoontje hoop ik dat je eigen gevoel na de geboorte weer helemaal terugkomt en je je liefde met volle overgave met je lieve meisje kunt delen. Gelukkig staat iedereen voor je klaar en ook de professionele hulpverlening, dus het gaat gewoon goed komen :). Op je vraag of ik ook zoveel vragen had bij de tweede: dat had ik niet, maar ik was dan ook alweer na een jaar zwanger van mijn zoontje. Mijn dochter heeft het wel meegekregen dat ik zwanger was, maar was er niet heel veel mee bezig omdat ze zo jong was. Ze keek wel even op toen papa en mama met een baby thuis kwam (ze was 1 jaar en 9 maanden toen), maar pakte het heel snel op alsof het nooit anders was geweest :).
Els Reageren
Ik ken het allemaal niet ;-). Maar wil je heel veel succes en blijdschap wensen. Ik duim dat alles gewoon goed gaat en je na de bevalling lekker kunt genieten!
Miranda Reageren
mooi geschreven! Senna gaat een hele lieve grote broer zijn, zeker weten:)
Ik vind sommige dingen heel herkenbaar.. Ik begin me ook steeds meer af te vragen hoe de bevalling zal zijn, hoe de hechting tussen mij en de baby straks zal gaan enz.
Ik probeer me er maar zo min mogelijk druk over te maken, maar dat is soms nog best lastig:)
Tamara Reageren
Herkenbaar! Ik maak me momenteel trouwens vooral heeeeeeeel druk over hoe ik dat ooit ga redden met 3 kinderen straks. Maar het komt vast allemaal goed!
Gefeliciteerd met je 37 weken! 😉
beautifulday4makeup Reageren
Ik zou denk ik ook zo zijn. Zelf ben ik echter nog nooit zwanger geweest, dus zeker ben ik het niet 🙂
Lifesabout Reageren
De vragen had ik ook altijd in mijn hoofd voordat Sarah werd geboren. Nu ik weet dat ze geen broertje of zusje zal krijgen zit ik met andere vragen (hoe ga ik haar dat uitleggen en hoe zal ze het vinden?).
Ik wilde altijd graag een groot gezin voor mijzelf, nooit voor mijn kinderen. Nu is dat ook niet haalbaar en ik denk ook niet dat Sarah perse een broer of zus wil hebben (en zo wel…dan kunnen we er niets aan veranderen ;)) maar liever een gezonde mama.
Manon Reageren
Ik herken dit allemaal niet en denk er eingelijk ook niet zo over na ! Ik wens jou natuurlijk alle blijdschap en geluk en dat alles goed gaat, maar dat gaat vast en zeker wel gebeuren!
Sylvie Reageren
Goed dat je nu alert bent op de symptomen en weet waar je hulp kan zoeken, mocht je toch tegen een depressie aanzitten na de bevalling. Ik hoop dat dat je op een gegeven moment ook gerust stelt en dat je je zorgen wat meer kunt loslaten. Veel geluk gewenst! Liefs, Sylvie
Wildcard Reageren
Wat super 🙂
Ik duim voor je dat alles goed mag gaan.
Een vriendin van me gaat (of zou toch) deze maand ook moeten bevallen, allemaal spannend 🙂
Marloes Reageren
Dat is zeker spannend! Hopelijk gaat het allemaal goed met de laatste loodjes, en kun je strakjes lekker genieten van jullie gezinnetje.