Bij mijn therapie sessie van afgelopen week werd mij gevraagd of ik mijzelf herken in het niet durven vragen van hulp. Ik voel nog hoe ik heftig ja knikte op de vraag, want dat klopt helemaal.
Tijdschrift
Toevallig sla ik die middag een tijdschrift open waarin een artikel staat over het vragen van hulp. Mensen houden niet van het vragen om hulp, staat er te lezen. Mensen gaan liever de fout in dat dat ze om hulp moeten vragen. En eigenlijk is dit heel jammer. Want doordat mensen vaak niet om hulp durven te vragen liggen onder andere depressies op de loer. Helaas is dit mij maar al te herkenbaar.
Onstabiele zwangere
Toen ik bij mijn zwangerschap van Senna naar de dokter moest om hulp te vragen, deed ik dit met lood in mijn schoenen. Wat zou de arts wel niet denken: daar hebben we weer zo’n onstabiele zwangere. Maar goed, nee, natuurlijk dacht de arts niet zo over mij, en voordat ik het wist zat ik in een heel team met hulpverleners die mij hielpen met de prenatale depressie.
Vragen om hulp
En nog steeds vind ik het vragen om hulp moeilijk. Ik krijg zelfs hulp om te vragen om hulp. Waarom ik het zo moeilijk vind om hulp te vragen? Een stukje falen denk ik. Maar ook een stukje om te moeten toegeven dat het niet goed gaat. Dat eigen gevoel van falen, dat zit er momenteel nou eenmaal in. Maar om dat dan ook nog eens aan anderen te moeten toegeven dat het allemaal net te veel is, dat doet er nog een schepje bovenop.
Ik weet dat alvorens ik gemakkelijk om hulp zou durven vragen, ik door een heel proces heen moet. Juist daarom ben ik benieuwd of jullie je misschien herkennen in mijn verhaal. Vind jij het ook zo moeilijk om hulp te vragen? En heb je dit ook moeten leren, of ging dit vanzelf? Ik kijk uit naar jullie comments. Veel liefs.
Volg jij mij al via Facebook, Bloglovin , Instagram en/of twitter?
Femke Reageren
Heel herkenbaar! Ten tijde van mijn burn-out vroeg mijn psycholoog me hetzelfde. En toen ik aangaf het zo moeilijk te vinden – en dan met name erop te leren vertrouwen dat er liefdevol wordt gereageerd op een hulpvraag- zei ze me iets wat me altijd is bijgebleven, namelijk dat ik mezelf het ook moet gunnen dat dat vertrouwen ergens begint. En dat hoe vaker je ervaart dat mensen lief reageren (wat in de praktijk ook echt meestal gebeurt), je het ook makkelijker durft te vragen. Kwetsbaarheid wordt juist steeds meer als kracht gezien. Zie maar eens hoe er op je blog wordt gereageerd. Dus: begin klein en het is echt de moeite waard. Hoe moeilijk ook. Toi toi toi!
Liefs Femke
Evelyne Reageren
Ik heb soms ook wel moeite met om hulp vragen. Een simpel voorbeeld mssn nu, maar ik ben vorige maand geopereerd van een cyste in m’n oksel. Ik mocht na 10 dagen ziekteverlof terug gaan werken, maar eigenlijk was dat net iets te vroeg. De wonde was nog niet helemaal toegegroeid. De dokter stuurde mij echter werken, maar ik moest zo weinig mogelijk heffen & tillen. Tjah, ik werk wel in een rusthuis :/ Ik lichtte m’n collega’s in & de meesten sprongen wel vanzelf even bij om mij te helpen. De wonde groeide echter zeer traag dicht waardoor het proces langer duurde. Toch deed ‘k op m’n werk wat ‘k kon, maar dat was niet goed voor m’n wonde natuurlijk. Sinds een paar dagen is de wonde eindelijk dicht, maar heb ‘k binnenin steekjes pijn, ookal doe ‘k niks. M’n collega zag dit & lichtte de hoofdverpleger in. Hij riep mij bij zich & zei me dat ‘k om hulp moest vragen als ’t niet lukt. Ik zeg, ik wil niet van m’n collega’s profiteren want die verzuipen al in ’t werk. Toch heeft hij ’t doorgegeven & zal iedereen mij nu vragen wat ‘k kan & niet kan. Ergens wel lief, maar ja.. ze hebben gelijk.. ik moet ’t leren vragen..
Sandra Reageren
Ik herken dit wel van jaren geleden toen ik nog enorme faalangst had en in therapie zat. Ik heb toen geleerd om om hulp te vragen en ben in gaan zien dat ik dan niet faal of zwak ben. Ik heb nu een hekel gekregen aan het woord ‘falen’ en zou nooit zeggen dat iemand of ik zelf faal. Het klinkt zó negatief! Het is echt een kwestie van jezelf even over de drempel sleuren en om hulp vragen. Je zult zien dat het steeds beter gaat! Oefening baart kunst, toch? En ik bedenk mij altijd dat als iemand om hulp vraagt ik ook niet gelijk denk dat diegene zwak is of ‘faalt’. Beetje proberen om te denken elke keer en dit opnemen in je gedachten patroon! 🙂
simpel, met een snufje liefde Reageren
Herkenbaar. Ik wacht altijd te lang met hulp vragen en dan kom ik om in de ” problemen” Ik wil ook altijd de sterke en zelfstandige vrouw zijn, maar soms gaat dat gewoon niet.
Nicole Reageren
Gelukkig heb ik daar niet zo’n moeite mee. Ik heb een groepje mensen (vrienden) om mij heen verzameld aan wie ik hulp en raad kAn vragen als dat nodig is. En door over dingen te praten, zijn ze vaak al minder erg of leer je er met andere ogen naar kijken is mijn idee.
Liset - Beautydagboek Reageren
Het is heel herkenbaar. Met mijn ziekte vraag ik ook te weinig om hulp. Ik los het liever op binnen mijn gezinnetje of ouders. Het is eigenlijk stom, want anderen kunnen best veel voor je doen, maar ik vind het echt heel moeilijk om een beroep op iemand te doen. Ik ben veel te bang dat ik iemand ermee belast of ermee belemmer. Lastig! Knap dat je hier over schrijft, eigenlijk zouden we iets vaker elkaar moeten helpen en om hulp vragen :).
Galina Reageren
Ik heb het mezelf wel echt aan moeten leren, want ik vond het net zo moeilijk. Ik vond dat ik faalde. Inmiddels kan ik het wel, maar alleen bij mensen die ik 100% vertrouw en dan nog kost het me moeite. Wat is de mens toch een complex beestje eigenlijk 😉
heidi Reageren
Is inderdaad soms moeilijk om help te vragen aan iemand. Je hebt dan het gevoel dat je niet echt goed bent als moeder en ik probeer dan ook zo veel zelf te doen. Gelukkig heb ik nog een heel goeie echt genoot die mij altijd de hulp schiet, maar soms is het ook niet de bedoeling dat hij dat doet. Lijk drie weken geleden zat ik in de gips en ik vond het al echt vervelend dat ik niks zelf kon doen. Uit eindelijk hebben we aan een vriendin van ons moeten vragen of ze mijn strijk niet wou doen. Maar vond het wel een beetje vervelend dat ik het moest vragen.
Lifesabout Reageren
Yup….met faalangst en perfectionisme ben ik veel te laat om hulp gaan vragen. Maar er zit ook een stukje taboe tussen. Gek eigenlijk. Ik kreeg wel figuurlijk op mijn sodemieter van de arts, had veel eerder moeten komen. Goede leerschool was dat!
Amy Reageren
Best een beetje herkenbaar inderdaad, deze blogpost. Dit najaar ging het (zoals je wellicht weet) al even helemaal niet oke met me, maar toch dacht ik dat ik er alleen voor stond. Toen het uiteindelijk écht helemaal niet meer ging, zat ik voordat ik het wist ook met artsen en coaches om de tafel. Had ik maar wel eerder durven vragen, dat had een hoop gescheeld.
Jeanine Reageren
Een hele lastige ja. Had het er nog met mijn teamleidster over tijdens mijn jaargesprek. Vooral de psycholoog was een hele lastige. Gelukkig heb ik het toch gedaan. De reden dat ik het niet deed was bij mij vooral dat ik vond dat ik het zelf allemaal moest kunnen. Aldoende leert men 😉
Charlotte Reageren
Ik herken het ook wel hoor, ben ook niet zo goed in het vragen om hulp. Inderdaad bang voor wat anderen zullen denken. Ik vond altijd dat ik het allemaal wel zelf moest kunnen. Ik ben daar wel een stuk in gegroeid, maar inderdaad heeft dat wel tijd nodig
Jess Reageren
Hulp vragen voelt een beetje als falen. Toen ik net bevallen was heb ik eens huilend mijn schoonmoeder opgebeld omdat ik moest gaan plassen en wilde douchen. Ellie kon ik nietweg leggen zonder een scène. Wat voelde het aan als falen. Maar achteraf was ik wel blij dat ik gebeld had en oma was blij met een uurtje met haar kleindochter alleen. Dit incident heeft de drempel niet echt lager gemaakt. Het blijft moeilijk.
karlien Reageren
Herken me er erg in. Hoe beroerd ik ook was door de zwangerschap, vragen om hulp ging me te ver. Gek is dat toch, want een ander helpen doe ik zo en zonder problemen..
Nina Simplynspecial Reageren
Hulp vragen vind ik ook lastig. Ik wil een ander niet tot last zijn met mijn ‘gedoe’. Dus vaak zeg ik liever niets. Ik denk dat mijn vriend een van de weinige is die ik echt om hulp vraag. Gelukkig maar <3
Ik denk dat het iets is wat je moet oefenen. En hoe vaker je dat doet hoe makkelijker het wordt.
Kirsty Reageren
Hulp vragen is denk ik voor heel veel mensen lastig. Bij mij hangt het heel erg van de situatie af; als ik het gevoel heb dat ik bij diegene terecht kan, vraag ik heel gemakkelijk om hulp, maar als ik het gevoel krijg dat diegene er niet voor openstaat, moet ik echt over een drempel heen. Vaak is het wel beter om wel te vragen, zelfs als je geen hulp krijgt daardoor, omdat je dan in ieder geval het al hebt geprobeerd. Zelf vind ik het vooral moeilijk om op de uni om hulp te vragen aan leraren, omdat sommigen daar gewoon geen fijne houding hebben en bedreigend op mij overkomen. Toch doe ik het soms wel, zodat ik achteraf geen spijt krijg van het niet vragen. Hopelijk gaat het jou ook steeds beter af!
Eva Reageren
Herkenbaar! Ook ik vind het moeilijk om hulp te vragen maar nu ik wat ouder word, wordt het ook makkelijker om het wel te doen. Sommige dingen kun je niet alleen doen en dat is ook niet erg. Juist doordat je hulp vraagt, laat je zien dat je sterk bent en jezelf goed kent. Het is een proces met ups &downs…. En volgens mij ben jij al op de goede weg! Inzicht is namelijk de eerste stap!! Liefs!
Iris Reageren
Op school ben ik de persoon die nooit wat vraagt. Ik weet niet of het slim is, maar ik vraag me wel af of het erg is.
Cassandra Reageren
Heel erg herkenbaar. Ik vind hulp vragen heel erg moeilijk en doe het meestal ook niet. Ik ben van jongs af aan eigenlijk al gewend om de dingen zelf op te lossen en mijn man vindt dit af en toe echt een irritant trekje van mij. Ik wil zelf de controle houden op de één of andere manier en wil niet falen zoals je eigenlijk al een beetje benoemd. Lastig.
Loene Reageren
Vroeger durfde ik ook nooit om hulp te vragen, klinkt dus heel herkenbaar! Nu vind ik het ook nog wel eens moeilijk om om hulp te vragen, maar toch merk ik dat ik dat steeds meer durf. Op school praat ik vaker met een docent en met vriendinnen kan ik ook goed over dingen praten waar ik mee zit én waar ik écht hulp voor nodig heb.
Natascha Reageren
Om me heen zie ik veel vrouwen die hier last van hebben, maar ik kan juist heel goed vragen om hulp. Ik heb dat in de loop der jaren denk ik geleerd. Ik zal mijn klachten als je het goed vind even in het midden laten 😉 maar soms kom je jezelf zó tegen dat je wel moet. En op die momenten heb ik geleerd dat het leven een stuk makkelijker wordt als je om hulp vraagt als dat echt nodig is. Ik vind dat helemaal geen teken van zwakte, het is juist krachtig als je jezelf goed kent en weet dat je soms hulp nodig heeft. Dat durven vragen is ook moedig! En menselijk 😉
Janneke Reageren
Ik herken het heel goed.. Ik wil andere nooit graag tot last zijn en heb vaak het gevoel dat ik er mensen mee lastig val! Ik wil laten zien dat ik het wel alleen kan, maar vaak gaat dat niet. En daarom is het ook zo jammer dat mensen vaak niet om hulp durven te vragen..
Cindy Reageren
Ik vraag ook niet makkelijk om hulp, maar laatst heb ik het wel gedaan bij de gynaecoloog en ik ben mezelf er nog steeds dankbaar voor. Maar normaal ben ik wat dat betreft net een kleuter hoor “Zelluf doen”. En dat is niet altijd goed.
Cindy Reageren
Oh gek, hij pakt mijn reactie niet.. Nog een keer dan: Ik ben iemand die niet snel om hulp vraagt, maar ik heb het pas wel gedaan bij de gynaecoloog en daar ben ik mezelf nog steeds dankbaar voor. Maar normaal ben ik net zo’n kleuter “Zelluf doen”. En dat is ook niet altijd goed, alles zelf willen doen.
Liselotte Reageren
Heel lastig inderdaad, ik ben er super slecht in. Maar met vier jonge kinderen heb ik af en toe écht hulp nodig, dat valt me zwaar, want ik zou toch gewoon zelf voor mijn eigen kinderen moeten kunnen zorgen?! Maar wanneer ik geen hulp vraag zie ik wel dat ik hen daar mee benadeel (een ziek kind mee moeten nemen om een zusje op te halen bijvoorbeeld) en dat is voor mij dan toch wel een motivatie om toch te vragen of iemand mij wil helpen.
Daniëlle Reageren
Herkenbaar, maar soms zo nodig! Ik snap je helemaal hoor!
Nathalie Reageren
Erg herkenbaar….
Geen hulp vragen, moeilijk te accepteren als het aangeboden wordt en zelf wel alle hulp geven aan andere!
Hulp vragen zou heen gewoon moeten zijn, maar ik kan het ook maar moeilijk. Dingen uit handen geven, al is het maar het huishouden vind ik nog lastig.
Alles zelf willen doen en dan ook nog perfect… lukt het niet voelt het als falen 🙁
Al weet je nog zo goed dat het niet nodig is, dat het normaal is om zo nu en dan om hulp te vragen… zo voelt het niet.
Sterkte!
Mama en haar gezin Reageren
Wel herkenbaar dat niet om hulp vragen, heeft bij mij wel mede geleid tot mijn burnout. Blijft lastig maar met hulp gaat het nu wel wat beter.
Nesrin Reageren
Ik ken eigenlijk weinig mensen die graag om hulp vragen. Ik vind het moeilijk zelfs als ik niet om hulp vraag maar mij hulp wordt aangeboden vind ik het moeilijk om ja te zeggen, vooral bij vreemden. Ik heb geen moeite om hulp te vragen aan mijn man 😉 dan deel ik gewoon commando’s uit hahaha.
Zonder gein, je hebt weer een topic neergezet wat voor velen herkenbaar is in verschillende maten natuurlijk.
Melissa Reageren
Yep, herkenbaar. Ik zou nooit zo snel om hulp vragen. Al is het mijn familie/vrienden. Hulp vragen aan mijn man gaat steeds beter maar liever niet.
alexa Reageren
Ik vind het vragen soms erg maar ik ben nu over de drempel en het gaat een stuk gemakkelijker. Ook ik heb onlangs hulp gezocht en ik ben heel blij dat ik het heb gedaan! Zo wordt je alleen maar beter! Tof dat jij nu ook om hulp vraagt! Soms heb je dat gewoon nodig!
Thea Reageren
Heel herkenbaar! Ik heb het echt moeten leren. Gelukkig werd dat voor mij wel steeds makkelijker. Het is al jaren geleden dat ik het daar echt heel moeilijk mee had, en tegenwoordig durf ik het wel gewoon te vragen of een broodnodige dag (of uurtjes) rust te pakken zonder me daar ook maar een seconde schuldig over te voelen.
Volgmama Reageren
Ik vraag ook niet snel om hulp. Af en toe ben ik blij dat mijn man het dan doet 😉
Zippora Reageren
Heel herkenbaar. Ik was al zo lang gewend om alles alleen te doen en in staat te zijn om alles aan te kunnen totdat ik tegen een muur aan liep genaamd the burnout. Heb toen wel Hulp gevraagd omdat de situatie niet meer houdbaar was maar totaal geen makkelijke stap. Moet regelmatig nog steeds mezelf eraan herinneren dat ik er niet alleen voor staat en een gedeeld probleem een gedeelde last betekent.